Mezarlıkları seyredenleriniz varsa farketmiştir.
Toprağın dibinde yatanların birbirinin halinden, ahvalinden hiç haberleri yoktur. Öylece yatarlar. Kendileriyle baş başadırlar.
Şehirlerdeki dostluklar, komşuluklarda buna benzemiş artık. İnsanlar birbirinden habersiz. Yalnız ve huzursuz. Dışarı çıktıklarında tahammülsüz ve mutsuz. Çoğu insan komşusunun ismini bile bilmiyor.
“Allah bana bir verirse arkadaşıma, komşuma iki versin” diye düşünen dedelerimizden, “Allah komşumdan alsın bana versin” zihniyetine geçiş yapılmış ne acı.
Ucu kırık kalemimin başı dertte bugün…
Ahir zaman alameti midir, teknolojinin değiştirdiği nesillerden midir?
Neden yalnız herkes?
Ne oluyor böyle?
