Sürekli olarak kavga eden ebeveynlere şahit olan bir çocuğun hayatında zamanla değişime uğrayacak yönleri öğrenmeye ne dersiniz?
Sağlıklı bir ev ortamı, mutluluğun, ara sıra ortaya çıkan birkaç anlaşmazlığın ve hatta belki de birkaç münakaşanın bir karışımıdır. Ebeveynlik tarzından işbölümüne kadar, bir çift arasındaki anlaşmazlıklar normal bir ailenin parçasıdır. Ancak sağlıklı bir evin en önemli yönlerinden biri, çocuğun olumlu ve sıcak bir atmosferde büyüdüğü yerdir.
Bir çocuk için evin tanımı, duygusal güvenlik ve sevgi bolluğudur. Elverişli, canlı bir ev ortamı ancak anne babaların birbirleriyle iyi bir ilişkisi olduğunda gerçekleşebilir. Bunun yanı sıra, çocuğun güvenli, emniyetli ve daha da önemlisi çocuğun gelişebileceği bir ortam bulması için ortamın pozitif olması gerekir. Ebeveyn argümanları bazen çocuğun mantıklı düşünmesini zorlaştırabilir, ruh sağlığını bozabilir ve çocuğun güvenli bölgesini bozabilir.
Ebeveyn tartışmaları düzenli hale gelirse, çocuk evinin güvende olduğunu hissetmez çünkü sürekli olarak 'bir sonraki kavgada ne olur?' sorusunu kendine sorar. Çocuk, anne-baba arasındaki tartışmalarda kendini suçlu ya da sorumlu bulur ve anne-babadan uzaklaşır. İşte, günlük ebeveyn tartışmaları arasında kalan bir çocuğun yaşayacaklarından bazıları;
Bir çocuk anne-babasının ara sıra tartıştığını gördüğünde, çocuk kendini suçlu, korkmuş, savunmasız ve güvensiz hisseder. Çocuk duruma nasıl tepki vereceğini anlamaz ve genellikle suçu kendi üzerine alır. Bu, çocuğu yetişkinlikte düşük özsaygılı bir kişi yapar. Anne babalarının mutsuz olduğunu düşündükleri için çocuğun özgüvenini etkiliyor. Ve bazen çocuklar kendilerini suçlarlar. Belki de ebeveynlerinin mutsuz olduğu bir şey yaptıklarını düşünüyorlar.
Çocuk birkaç kez, günlük ebeveyn tartışmaları durumlarıyla karşı karşıya kaldığında endişeli, depresif ve çaresiz hissedebilir. Bu, onların yemek yemelerini engellemeye ya da aşırı yemeye yönelmelerine yol açabilir. Hatta duygusal sıkıntıyı, kaygıyı, baş ağrısını, mide sorunlarını ve geceleri uyku problemlerini tetikler. Bu, sonunda bağışıklık sistemini zayıflatabilir.
Çocuğun ilişki algısını ve dünyanın çocuklarla olan ilişkinizi etkiler. Çocuk anne ve babasını taklit eder. Anne-babanın sürekli kavga ettiğini, tartıştığını ve hatta aile içi şiddet gördüğünü gören çocuk da aynı şeyi öğrenebilir. Ya gelecekteki bir partnerle aynı şeyi yapacak ya da incinmenin bir sonucu olarak insanları uzaklaştıracaktır.
Evde sürekli bir savaş bölgesi çocuğun zihinsel sağlığını etkiler ve çocuğun okul performansını etkiler. Çocuğun zihni geçmişe dönüşlerle meşguldür ve çatışmayı çözmenin yollarını düşünmeye devam edebilir. Bu, okuldaki çalışmalara konsantre olmalarını zorlaştırıyor. Çocuk bu süreçte daha sık hastalanabilir ya da evdeki gerginlik çalışmayı zorlaştırabilir. Bu nedenle, çocuk genellikle okul olarak ortalamanın altında olma eğilimindedir.
Çocuklar genellikle saldırgan davranırlar ve öfke nöbetlerini anne babalarına ya da başkalarına geri verirler. Daha büyük çocuklar evden kaçmanın veya madde bağımlılığına düşmenin yolunu düşünürler. Hatta biraz daha evden uzak durmak ya da okulda kalmak için bahaneler bulurlar. Çocuk, okuldan kaçma, başkalarının haklarını hiçe sayma, yalan söyleme, hırsızlık yapma, kopya çekme, nikotin/alkol bağımlılığı, kumar, aşırı sosyal ağ/video oyunları, arkadaşlarla aşırı ilişki vb. gibi anti-sosyal ve suça yönelik davranışlar geliştirebilir.
